Verborgen Geheimen van het Wijnland van Central Otago

Onze schrijver verkent de wijngaarden van Central Otago

Als langdurige inwoner van Queenstown en wijnliefhebber, neig ik er elk jaar naar om meerdere bedevaarten te maken naar de nabijgelegen wijngaarden waar ik geniet van de zon, de recente oogst proef en de relaxte sfeer absorbeer.

Het is nu december, de sneeuw is gesmolten, de temperatuur stijgt en de wijngaarden roepen me opnieuw.  Deze keer wilde ik mijn ritueel een beetje anders maken.  Ik wilde een van mijn favoriete activiteiten, wandelen, combineren met een andere favoriet, wijn.  Ik had goede dingen gehoord via de druivenranken (ik hou ervan wanneer een woordspeling samenvalt!) over Mt Difficulty in Bannockburn en Wooing Tree in Cromwell en dus besloot ik mijn gebruikelijke route te variëren en een beetje verder weg te gaan.

Een onofficiële wijnroute, Highway 6 verlaat Queenstown en passeert Lake Hayes en Arrowtown aan de linkerkant, kronkelt door de wijngaardregio van Gibbston en leidt naar de ruige rotsachtige Kawarau Gorge, waar de weelderige Kawarau-rivier doorheen stroomt.  Vervoersopties door het wijnland van Central Otago zijn talrijk en wijnliefhebbers en nieuwsgierige toeristen kunnen kiezen uit fietsen of wandelen over het Gibbston River Trail, deelnemen aan een georganiseerde wijntour, of een taxi huren als persoonlijke chauffeurservice. Mijn eerste halte was Peregrine, een van de meest opvallende wijngaarden in Central Otago, bekend om zijn bekroonde gebouw met het hoekige industriële dak dat de majestueuze spanwijdte van de naamgenoot van de wijngaard weerspiegelt - een slechtvalk.  Mijn metgezel en ik nestelden ons in de proefruimte onder de vleugel van de valk voor een korte pauze van de intense zon van de dag.  Ik begon met een proeverij van de Pinot Noir jaargang 2011 van Peregrine, die rijk en beslist smakelijk was, en daarna iets compleet anders, de Mohua Sauvignon Blanc met een citruskick.

Een minuut lopen van Peregrine bevindt zich het begin van de Wentworth Loop en een deel van het Gibbston River Trail.  We besloten om dit korte pad te volgen en het uitzicht op de Kawarau-rivier te bekijken.  De Wentworth Loop omvat speciaal gebouwde stalen bruggen die kloven oversteken en ons een beetje avontuur bezorgden om de aangename rust van de wijngaarden te compenseren.  Vanaf de Wentworth Loop voegden we ons bij een ander deel van het Gibbston River Trail, het Highway Trail, een onverharde weg van ongeveer 3 km lang, die aansluit op Gibbston Back Road en onze volgende tussenstop, Brennan Wines.

De proefruimte van Brennan Wines is omgebouwd van hun oorspronkelijke wijnschuur en behoudt daarom haar landelijke aantrekkingskracht in de omgeving.  Na het proeven van de B2 Pinot Noir Rosé en een beetje van de 2012 Brennan Rosé koos ik voor de laatste met haar frisse, verfrissende zoetheid.  We begaven ons naar het picknickgedeelte buiten waar we een stel aantroffen dat een informeel spel jeu de boules speelde.  Een prachtige plek omgeven door bergen, het buitengebied van Brennan Wines was een uitstekende plek om te ontspannen na onze inspanningen op de River Trail.Vervolgens, omdat we niet helemaal naar Bannockburn wilden lopen (het River Trail was één ding, maar nog eens 16 km leek een beetje overdreven), kozen we voor een halve dag met Blue Bubble Taxi.  Bij aankomst bij Mt Difficulty kondigde het rommelen van mijn maag luid aan dat het tijd was voor wat voedzamer voedsel.

De menu bij Mt Difficulty is aangenaam moeilijk om uit te kiezen en elk gerecht is genoeg om je te laten watertanden alleen al van het hardop voorlezen.  Na veel twijfelen kozen we voor een Mt Difficulty Plank met daarin zulke fantasierijke hapjes als wild thijm honing & mosterd geglaceerde ham, en Stewart Island gerookte moki.  Onze smaakpapillen werden goed gemasseerd en het was een decadente traktatie om van zulke fijne dingen te genieten.  Vanuit de verhoogde positie van Mt Difficulty op een rotsachtige uitloper leunden we achterover en dronken we in het weidse uitzicht op een semi-droog landschap.

Voelend dat alles goed was in de wereld (toegegeven, deels een wijn-geïnduceerde bonhomie), nestelde ik me in een stille tevredenheid met mijn glas Roaring Meg Pinot Noir in mijn hand, mijn buik vol en goed gezelschap aan mijn zijde.  De vloek van zo dicht bij wereldklasse wijngaarden te wonen (wee mij) is dat er altijd wel eentje om de hoek is, elk met subtiele verschillen in hun productie, en altijd het proeven waard; je denkt dat je je favoriete wijn hebt gevonden, en dan zal er ongetwijfeld een nieuwe winnaar opduiken.  Met deze dorst naar ontdekking, en natuurlijk voor meer wijn, sprongen we weer in onze Blue Bubble Taxi en op weg naar de Wooing Tree in Cromwell.De Wooing Tree is vernoemd naar een boom op het land die naar verluidt het toneel is geweest van vele huwelijksaanzoeken.  Mijn quasi-nonchalante aankondiging van dit feit en veel wenkbrauw-peinzend naar mijn metgezel leek geen enkele reactie op te roepen, en dus nam ik genoegen met het feit dat Wooing Tree me niet zou verleiden met romantiek, maar in plaats daarvan met goede wijn.

Met een zetel op het gazon met uitzicht op het water, dronken we met tegenzin het laatste glas wijn van de dag, een gekoeld glas Blanc de Noir.  Ik troostte mezelf met het feit dat hoewel de dag voorbij was, de Central Otago regio bij de laatste telling bijna honderd wijngaarden nadert en dat dit me nog ongeveer zeventig wijngaarden te bezoeken overlaat. Het is immers pas net zomer begonnen....