Exploring Milford Sound by Bus, Boat & Plane

Onze gids voor de verschillende manieren om Milford Sound te verkennen

Ik ben meerdere keren naar het buitenland gereisd, maar heb om de een of andere reden nooit Fiordland bezocht - vooral Milford Sound - ondanks herhaalde lovende recensies over zijn schilderachtige schoonheid. Met een reis naar Queenstown in het verschiet, was ik vastbesloten om deze kwestie recht te zetten.

In Auckland boekte ik een eendaagse bustour van Queenstown naar Milford Sound die een boottocht en buffetlunch omvatte. Nu hoefde ik alleen nog constant het weerbericht in de gaten te houden. De dag voordat ik naar Queenstown vloog, lachten de weergoden; bewolkt en regenachtig voor de rest van het land, een eenzame zon voor Milford Sound. Het was het lot.

Bus
De eerste voordeel van de georganiseerde bus tour was de hotelophaling om 7.10 uur toen het buiten donker en ijskoud was. Het was veel makkelijker dan proberen op dat uur in de stad te komen. We reden door naar andere haltes en andere hotels en verzamelden langzaam toeristen. Uiteindelijk waren we met 46 mensen, exclusief de chauffeur Shayle en zijn lieve Japanse tolk.

Terwijl we Queenstown uitreden richting Te Anau (een reis van ongeveer twee en een half uur), raakte het rozige zonlicht net de toppen van de met sneeuw bedekte Remarkables. Het zou een prachtige dag worden, dat voelde ik in mijn botten. Het eerste deel van de reis volgde de kust van Lake Wakatipu over een enigszins bochtige weg. Aan de rechterkant, aan de overkant van het meer, stonden bergen met een verse laag sneeuw trots en majestueus in de vroege ochtendschemering. Ik begon eindelijk te begrijpen waarom mensen al die jaren lyrisch waren geweest.

De lokale gids Shayle gaf een lopend commentaar tijdens de reis en gaf ons brokjes informatie. We leerden hoe vroege goudzoekers in Kingston stierven van de honger omdat er niets te eten was. Hij vertelde ons over de zuivelindustrie, de hertenfokkerij en interessante feiten over het landschap dat met elk halfuur veranderde. Van weelderige groene en gouden velden bezaaid met grazende schapen, tot tussenvlaktes met verre besneeuwde bergen die door de mist heen piepten.

Na een tussenstop in Te Anau voor de koffiedrinkers om hun cafeïne-fix te krijgen, waren we op weg naar Milford Sound, nog eens anderhalf uur rijden. We doken in dicht sub-antarctisch beukenbos dat er al miljoenen jaren was. Blijkbaar strekken de bomen hun wortels uit om vocht te krijgen van het mos dat rond hun basis groeit. Maar als de zuidwestenwindbommen toeslaan, worden ze gemakkelijk ontworteld omdat er niets is om ze op de grond te verankeren. Ik vond dit fascinerend.

Samen met rode, zilveren en bergbeuken, waren er ook manuka-bomen en koolbomen, waarvan de wortels de Maori-mensen gebruikten om te koken en te eten. We reden verder, maakten kort een stop in Eglinton Valley en de Mirror Lakes en weer bij Knob's​Flat voor een snelle toiletpauze; vanaf hier waren er geen faciliteiten meer totdat we Milford Sound bereikten. Shayle hield streng toezicht, zorgde ervoor dat comfortstops snel waren zodat we genoeg tijd hadden voor foto-opportuniteiten. We reden de zon tegemoet. Fiordland krijgt over het algemeen veel regen (ongeveer 200 dagen per jaar), maar dit was pas de derde zonnige dag die Shayle die maand had, dus hij was behoorlijk blij. Het landschap veranderde opnieuw, door het beukenbos heen zag ik de glinsterende wateren van Lake Gunn en vervolgens rechts het kleinere Lake Fergus. De bus had grote ramen en een glazen dak, dus alles was goed te zien.

Shayle zei dat we op weg waren naar de Divide, en vanaf dat moment zou het landschap een tandje hoger schakelen. Hij loog niet. De Hollyford Valley liet me sprakeloos. Ik haat meestal het woord adembenemend, maar het deed serieus mijn mond openvallen. Even verderop stopten we bij een klein beekje waar een volley selfies (niet door mij, moet ik eraan toevoegen) en camera-geklik waren in een poging de pure schoonheid van de plek vast te leggen.

De laatste etappe van de reis leidde door de Lawinezone naar de Homer Tunnel, met de grote bergen: Mt Christina, Mt Crosscut, Mt Talbot rondom, en vervolgens naar de andere kant weer naar buiten om begroet te worden met wat Shayle beschouwde als het beste uitzicht ter wereld. We stopten voor meer selfies voordat we naar Milford Sound reden om de boot voor de lunch te halen

Boot
Bij aankomst in de haven stapten we aan boord van The Pride of Milford voor een uur durende scenic boat cruise in Milford Sound. Maar eerst pakten we wat lunch van het buffet met salades, pasta, noedels, vis, oesters en geroosterd vlees, plus een klein bakje vanille-ijs. Ik at vrij snel omdat de boot vertrok en ik het landschap wilde zien. Op het bovendek was het leeg, op mij en een Engelse man na die ook snel at en naar boven was gehold om foto's te maken. Ik vroeg hem of hij, net als ik, voor het eerst in Milford Sound was en hij zei van wel en dat hij weggeblazen was door het landschap. Hij had tenminste het excuus dat hij Engels was, als Kiwi had ik geen dergelijk excuus.

We kregen tijdens het uitvaren een commentaar aan boord, waarin werd gezegd dat het technisch gezien geen geluid was maar een fjord. Hoe dan ook, het was moeilijk om niet onder de indruk te zijn van de rotsen die steil uit diepblauwe wateren oprijzen met hun kolkende watervallen. Het enige wat het perfect had gemaakt, zou dolfijnen zijn die bij de boeg van de boot sprongen, maar die waren er niet. Omdat het zo'n mooie dag was, bracht de kapitein ons behoorlijk ver uit in de Tasmanzee, wat de boot liet duiken en zwiepen en wat gegil veroorzaakte bij de passagiers die inmiddels allemaal op het dek waren.

Achteraf cirkelden we rond en keerden we terug naar de kust. Voortdurend klonk boven ons het zachte gebrom van een licht vliegtuig, wat me deed denken aan wat er hierna zou komen.
Vliegtuig
Tijdens de busreis naar Milford Sound had Shayle gezegd dat er vluchtopties terug naar Queenstown waren; een klein vliegtuig en een helikoptervlucht. In een opwelling koos ik voor de vlucht op basis van het feit dat het een sublieme dag was en ik niet zin had in de 4 ½ uur durende terugreis naar Queenstown met de bus. De bus zette een groep van ons af op de kleine luchthaven en we werden in twee groepen verdeeld. De ene groep zou vliegen in een ouderwets vliegtuig en de andere in het modern uitziende vliegtuig. Omdat ik geen zelfverzekerde vlieger ben, was ik enigszins opgelucht om mezelf naar de glanzende moderne machine geleid te vinden.

De terugreis naar Queenstown duurde slechts 35 minuten maar was elke seconde waard. We vlogen de Sound op en draaiden en vervolgden over de toppen van de besneeuwde bergen en langs Lake Wakatipu. Het werd hier en daar hobbelig omdat het slechte weer vanuit het zuiden kwam, maar de piloot verzekerde ons dat het normaal was en ik vergat het. Veel te snel landden we in Queenstown - een passend einde van een heerlijke dag vol met schilderachtige hoogtepunten. Fiordland overtrof zeker mijn verwachtingen op alle niveaus en ik hoop dat mijn eerste reis niet mijn laatste zal zijn.Geschreven door: Angela Pearse